اپیدمیولوژی حیوان گزیدگی در استان قم، طی سالهای ۱۳۹۱ – ۱۳۸۶

زمینه و هدف: حیوان گزیدگی یک معضل بهداشت عمومی به شمار می رود. افزایش روزافزون موارد حیوان گزیدگی به دلیل ایجاد بیماری هاری، تلفات در دام ها و خسارت های اقتصادی، از اهمیت بالایی برخوردار است. این مطالعه با هدف بررسی اپیدمیولوژی حیوان گزیدگی در استان قمصورت گرفت. روش بررسی: این مطالعه به صورت توصیفی- گذشته نگر بر روی پرونده افراد دچار حیوان گزیدگی از فروردین سال 1386 تا اسفند سال 1391 در استان قم انجام شد. داده های گردآوری شده، با استفاده از آزمون مربع کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. سطح معنی داری، 05/0>p در نظر گرفته شد. یافته ها: در طی این 6 سال، 7246 نفر مورد گزش حیوانات قرار گرفته بودند، ابتلا مردان (6/89%) به طور معنی داری بیش از زنان بود (01/0>p). میانگین سن افراد گزیده شده، 7/15±6/29 سال برآورد شد. میزان کلی بروز، 4/109 مورد در 100 هزار نفر بود. حیوان گزیدگی در فصل بهار (3/27%) به نسبت فصل های دیگر، شیوع بیشتری داشت و اغلب موارد (7/61%) توسط سگ گزیده شده بودند. در اکثر موارد (8/93%) اندام های مورد گزش دست و پا بود. سابقه واکسیناسیون در 5/81 % مصدومان به صورت سه نوبتی اعلام شد. بین محل سکونت و گونه حیوان گزنده، ارتباط معنی دار آماری مشاهده گردید (01/0>p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه بروز حیوان گزیدگی در استان قم در مقایسه با سایر استان ها نسبتاً بالا می باشد؛ لذا انجام اقدامات اساسی چون آموزش گروه های در معرض خطر، تشکیل کمیته اتلاف سگ های ولگرد، تقویت سیستم مراقبت و برنامه ایمن سازی ضروری به نظر می رسد.